gençlik yıllarımın süslü hayallerini, planlarını rafa kaldırdım artık. kocaman mutlu gülüşlerim eski resimlerde bir anı sadece. daha dingin, daha yorgunum.
çocukken oturduğumuz cevizli'de evin salon penceresinden gülsuyu eteklerindeki evlerin ve arabaların ışıklarına bakar, ablamla bunu oyuna çevirirdik. ve o evlerdeki herkesin mutlu olduğunu sanırdık.
öyle değilmiş işte. annemin mutsuz olduğunu farkettiğim an büyüdüğüm andı aslında.
ilerleyen yıllarda çevremdeki herkesin bir yalana binip gittiğini, aşkların, cinselliğin, hakkın hukukun... bu ülkede koca bir yalan olduğunu anlatan nice olayla karşılaştım. hayat kafama vura vura öğretti herşeyi.
bu yüzden acılarım eskiden olduğu gibi ali'yi bırakıp veli'yi bulmam arasında ki zaman kadar kısa değil. uzun ve yıpratıcı. sevinçlerimse dibine kadar gerçek ve anlardan ibaret.
iki kapılı handa yolculuğumun getireceklerine hazırım artık.
sadece hala ne diyeceğimi, ne yazacağımı ya da mevzuyu nereye bağlayacağımı bilmiyorum. tıpkı bu yazıyı neden yazdığımı bilmediğim gibi.
