az önce brussels international airporta gördüğüm sarkıcı. zaten kimse tanımadığı için gayet rahat dururken ben kenan doğulu mu acaba bakışlarımla ufacık defecık adamı süzüyorum o da bana bakıyor çıkaramadın mı ya benim der gibi. halbuki aynı uçaktaymışız kaç saat.
hayat ne garip ben bu adamın konserine gitmiştim iki sene önce. sahnede ne kadar da ulaşılmaz duruyordu ben de kalabalıktan biri. bugün elimi uzatsam dokunucam kadar mesafe var aramızda bakışıp geçişiyoruz. sahne büyüsü diyoruz buna.
