artık maalesef ki sahip olmadığımız şeydir. ben küçükken, bir kapı çalsa bir misafir gelse deli gibi heyecanlanırdım, hatta arkasından ağlardık ablamla bizde kalın ne olur gitmeyin diye, annem babam şaşırdı ne hazırlayacağını, hala bize gelen biri olsa yatağımı veririm, önce onun rahatını düşünürüm , en füzel yemeklerle, gücümüzün yettiğince ağırlamaya çalışırız, ancak gözlemlediğim kadarıyla, artık biri size gelecekse evde yokuz, müsait değiliz, ya da evdeyiz ama bir kahvelik vaktimiz var diyen insanlar görüyorum, ben zaten o tarz insanlara konuk olmam, ama çevremdeki insanların da yaşadıklarından bahsediyorum, hani artık öyle ağırlamalar, değer vermeler kalmamış, bitse de gitsek, kalksa da gitse diye bakışlar görüyorum, ya da ben ben gideyim ama benim evime gelmesinler benim çayım şekerim yerinde dursun mantığı, kimse ekmeğini aşını paylaşmakla birşey kaybetmez, aksine misafir nasibi ile gelir derdi babacım. bazı insanlar evine gelen misafirle bir lokma ekmeğinin azaldığını düşünüyor, ama yanılıyor. insan biraz sohbet etse, dertleşse rahatlamaz mı.
