2 sene öncesinde 2 arkadaşımızı kaybetmiştik. hakkında yazılanlar hayata karşı koruyor sanki insanı. 'ben ölünce de böyle güzel şeyler söylerler mi' diyorsun kendi kendine.
o da bir zamanlar bizler gibi okuyor, düşünüyor, yazıyordu. Bazen siliniyor bazen şukulanıyor bazen ise seri eksi oy yiyordu. ama yazıyordu. kahkaha atıyor okuduklarına ya da sinir oluyordu. Kısacası o da bir zamanlar yaşıyordu. Şimdi yerin altında diye geliyor aklına, karanlık orası, klavye de yok, troller yok, ailesi yok, sevgilisi yok, dostları yok... Bunların hepsini düşünüyorsun. Ve hayatını hakkını vererek yaşamak için çabalamaya başlıyorsun. (bkz: bir müsibet bin nasihattan iyidir)
