insanın hayatında bir baba figürü ihtiyacı hissettiği her andır. öyle ki, sizi ne kadar severse sevsinler, düşünürse düşünsünler anneniz kardeşiniz yakın arkadaşlarınız aile büyükleri, sizi en iyi tanıyanlar bir babanın yapacağı şeyleri yapamaz. ya sizi öyle benimseyemez, ya da size yeterli gelmez yaptıkları. her ne kadar "ben istediğimi yaparım" kafasında gibi görünseniz de aslında içten içe babanızın yanınızda olup son sözü söylemesini, sizi yönlendirmesini istersiniz. hayattaki kararsızlığınızı babanızın yanınızda olmayışına bağlarsınız. aileniz aslında iyi durumda olsa da, ilişkiler iyi gibi olsa da aslında herkes içten içe o'nu düşünüyor, o olsaydı böyle olurdu, bunu yapardık diye düşüncelere dalıyordur. adı üstünde baba, sahip, koruyan, kollayan, sizin için orada olan, güven veren.. o sahipsizlik hissi ne yaparsanız yapın gitmez. ve her çaresiz hissettiğiniz an işte içinizin ezildiği andır. bunun yanında bi de karşınızda baba ile oğul/kızı ve ilişkilerini görüp imrendiğiniz, önce içinizi ısıtan sonra yakan andır.
