sen yokken geceyi bin yıldıza bölerdim. uykuyu kendime haram ederdim. yorgun sabahlara, güneşsiz yarınlara uyanırdı hep yüregim. kime sorsam bilmezdi seni, öfkem onlara degil kendimeydi hep...
her yagmur yagıdıgında bu kente, damla damla düşerdi özlem. ıslanmak degildi beni korkutan, o damlalarda bogulmaktı...
yokluğun beni boğardı...
öyle zor ki dayanmak, sensiz geçen her dakika yüregime çözülemeyecek bir dügüm atardı. sıkılırdım, bunlarımdım da isyan bile edemezdim....
beni umursamazmıydın, böylesine acı cekmemi anlarmıydın bilmiyorum. yoktun cünkü, olsaydın özlemek denen şeyin bu kadar zor oldugunu bilmezdim ki...
sahi niye gitmiştin? yıldızlara yazdıgımız sevda bitmişmiydi?...
caresizlik diye birsey varmış hayatta ve ben bunu yeni ogrenıyorum....
bazen kendimle savaşıyorum seni sevmekten kurtulmalıyım diye... öylesine karmaşık bir denklem ki bu, seni sevmekten kurtulamazsam benligimi yitirecegim....
şimdi her nerdeysen başını gökyüzüne kaldır ve en parlak yıldıza bak.
oradayım
seni izliyorum....
hala yüregindeysem, hala bana dair bir özlem varsa içinde ve hala aşkı yaşatıyorsan içinde.
sevgilim orda durma bak ellerim burda... *
