çok zor bir şey. babaannem değil de ananem düzenli olarak 2 yılda bir falan gelir istanbula. bizde de sağolsun kalır. kalır ama nerede kalır. ben zaten uzunca bir zaman önce kardeşimle paylaştığım odadan şutlanıp, salon koltuklarının müdavimi olmuş biriyim. Kardeşimin odasında da yatacak başka yer yok, ananem de gelince dolayısıyla benimle birlikte salonda yatıyor. Yaşanılan sıkıntı 2 evreli.
1. henüz uyumadan önce. ışığı kapıyorum rahatsız olmasın diye. ama televizyon ışığından rahatsız oluyor ki habire oğlum sen de uyusana diyor. "anane benim uykum yok, ama rahatsız oluyorsan ben kapayayım televizyonu" diyorum. "yok ben zaten hep televizyon açıkken uyurum" diyor. dönüyor da dönüyor yatağında. kapıyorum ben de bu yüzden televizyonu. ama kesin o gece de izlenmelik harika bir şey oluyor. genelde de all stara denk geliyorum yavrum benim.
2. ananem uyuduktan sonra başlıyor. anane uyuması bambaşka dostum. bir gecede senin ömrün boyunca etmeyeceğin kutsal laflar ediyor. rahatsız olmaktan değil de insan korkuyor. tam dalıyorsun gibi, bir anda ya allah diye gece için gayet yüksek bir ses tonuyla yatağında spin atıyor mesela.
tabii tüm bunlara rağmen güzel şey anane ile aynı odada uyumak.
