boston'da patlayan bombalarla ilgili karikatürlerimi çizerken, eşim bana şunu söyledi.'' orada maratona katılmış babasını bekleyen bir çocuk öldü. onu da unutma. bu konudaki karikatürünü yaparken hassas ve dikkatli ol.'' düşündüm. orada ölen insanlar için çok da üzülmediğimi farkettim. ne acı, insanlar ölüyor, parçalanıyor malesef ben buna çok da üzülmüyorum. evet, afganistan'da, filistin'de...çocuklar yanıyor, parçalanıyor. hem de her gün. hem de binlercesi. görüyorum ama kahrolmuyorum.
günlük hayatımı sürdürüyorum. insanlıktan çıkmışım demek ki. beni insanlıktan kim çıkardı? minik çocukların parçalanmasını kim kanıksattı?
