2001 yilinda babaannemin kardesi yani buyuk teyzem akciger kanserinden vefat etmisti.. daha 13 yasindaydim..
vefatini telefonda babamin "teyzeni aldik evine goturuyoruz" derken sesinin titremesinden anlamistim.. yaklasik 1 saat sonra beni evden almaya geldiginde gozlerinin devamli dolu olmasindan, sigarasi bitmeden digerini yakmasindan anlamistim..
benide alip teyzemin yanina goturdu.. evinin disinda kucuk kizi karsiladi beni.. baran diyerek atlamisti bogazima.. o agliyordu ben aglayamiyordum onun icin.. aldim yanima onu bir vakit sonra eve dogru ciktim.. teyzemin buyuk kizi duymustu sesimi kosarak yanima geldi o da atladi boynuma..
onlar agliyordu ama ben aglayamiyordum.. hayatimda gordugum en buyuk zorluklardandi.. ikisini aldim yanima teyzemin odasina girdim.. basinda babaanem bekliyordu.. yanina gectim.. teyzemin yuzunu acip opecektim ama acamadim.. cunku biliyordum acsaydim kendimi tutamayacaktim.. ufaktim ama daha ufakken yasadigim agir seyler ailemin gozunde beni farkli bir yere getirmisti.. ufak bir cocuk degildim ben..
acamadim teyzemin yuzunu bakamadim ona.. ayrildim yanindan.. bazen geliyor da aklima yuzunu hatirlayamiyorum.. hayatimda bu kadar aciz hissetmemistim kendimi.. simdi buyudum ama ben hala kucuk olmak istiyorum yuzunu gorebileyim diye..
