yeni evlendiklerinden itibaren amcamı okutmuşlar annemle babam. amcam gazi'de mimarlık okuyormuş. biraz da maliyetliymiş elbet o zaman üniversitede okumak. maaşın tam yarısını amcama gönderdikten sonra diğer kalan yarısının içinden kiraydı elektrikti falan temel ihtiyaçları çıkarınca her bir gün için bir paket makarna parası kalırmış onlara. haftada 1 de yarım kilo biber ve yoğurt alırlarmış ödül olarak, biber kavurması yaparlarmış lüks olarak. bunu ne zaman düşünsem gözlerim yanıyor.
annem bana hamileyken babamın işyerinden bilmemkaç ayda bir verilen sümerbank fişlerini biriktiriyormuş bana zıbın falan bir şeyler almak için. bir tane de düğünde hediye gelen çeki varmış. bir gün babamı aramış amcam ve kabanının olmadığını, çok üşüdüğünü söylemiş. ankara tabii. ceketi varmış sadece bir tane, baharlık gibi. babam eve gelmiş ve anneme anlatmış durumu, demiş ki benim kardeşime mont almam lazım. annem de hemen toplamış çekleri getirmiş bunlarla al diye. babam hemen ertesi gün gidip amcama mont alıp göndermiş. bir sonraki sümerbank fişi annem bana 8 aylık hamileyken gelecekmiş ve annemin aklına gelen tek çözüm benim 7 aylık doğmamam için dua etmek olmuş. benim hatırladığım bir şey olmasa da annemin hatırladıkça çenesinin titrediği bir anıdır.
bir de ben 3,5 - 4 yaşlarındayken bakkala gidiyormuşuz annemle beraber, annem evden çıkmadan önce bana demiş ki "bakkaldayken bir şey istemek yok, çünkü sadece bilmemne (artık ekmek mi peynir mi neyse) alacak paramız var.". ben de tamam demişim. ama tabi çocuksun lan, nası tamam? bakkala gidince tutturmuşum eti puf da eti puf diye. bakkal amca da (mahalle bakkalı tabi, tanıyor) "al, çocuğu ağlatma, sonra verirsin."demiş. neyse annem orada bir şey dememiş bana, almış eti pufu. ben çok mutluyum tabii ki, bakkaldan çıkınca istemişim ganimeti. * annem o eti pufu almış, mıncık mıncık mıncıklayıp çöpe atmış. ben tabii ki şok, basmışım yaygarayı, eti pufum da eti pufum diye. sen misin yabancıların yanında para yokken bir şey isteyen, sen misin emrivaki yapan. bir daha da paramız var mı diye sormadan hiç bir şey istememişim. burada iç burkan kısım kesinlikle benim durumum değil, çocuk unutur bir şey olmaz (ki unutmuşum gördüğünüz üzere, annemin ağzından anlatıyorum) çocuğu istediği bitmeyeceği için, üzülmesi de ağlaması da unutması da bitmez. ama bir annenin çocuğunun gözüne baka baka o pufu çöpe atması, bir daha istemesin diye atmak zorunda kalması. bence iç burkulmasının ötesinde bir durum.
