geçen bayram yaptığım gaflettir. aslında gaflet değil başta isteyerek yaptığım bir hareketti ama yaşananlar olayı buraya çekti. kısaca anlatayım.
bilirsiniz bizde adettir bayramda el öpen çocuklara harçlık ya da para verilir. aslında tüm çocuklar istisnasız parayı ister ama bunu söyleyemezler şansına artık ne çıkarsa. çocukken bizde bayramlarda arkadaşlarla 3-5 kişilik gruplar halinde tanımadığımız evlerin zillerine basıp bayramlarını kutlardık ve dua ederdik ulan biriniz de para versin bari biriniz diye. hep şeker gelirdi. yaşadığım hayal kırıklığıyla şekerinizi sikeyim derdim içimden.
işte geçen bayram kapımı çalan çocukları görünce tüm bunlar film şeridi gibi gözümün önünden aktı gitti. biliyordum gözlerdeki umut oydu şeker değil paraydı beklenen ve kendilerinden kıdemli bir abileri olarak beklentiyi karşılamalıydım. açtım cüzdanı verdim paraları önce şaşkınlıktan ağızlarının açık kalması akabinde attıkları sevinç çığlıklarını unutamam arkalarından gururla baktım kendimle böbürlendim.
büyük bir iç huzurla tam içerdeki kanepeye oturmuştum ki zil çaldı baktım başka bir grup ulan dedim onlara verdik bunlarda bekler onlarada aynı harçlığı verdim. aradan 5 dakka geçmiyor zil çalıyor benim ev oldu hacı baba türbesi duyan geliyor duyan geliyor piçler mahallede anlatmış galiba. en son işi yüzsüzlüğe getirenler oldu abi sen para dağıtıyormuşsun bayramın mübarek olsun.
gün sonunda boş cüzdanla sap gibi kaldım buradan geçmişte şeker verdiler diye sövdüğüm tüm büyüklerimden özür diliyor ellerinden öpüyorum. bayramınız kutlu olsun.
