makina zirvesinde tanış olduğumuz yardımsever sözlüktaş.
malum makina seyircisiyiz işte; götümüzü hissetmiyoruz, ayaklar uyuşmuş filan..
nikotin eksikliğinden çıldırmak üzereyiz. kan şekerimiz de düşmüş. bir ara ''ambulans çağırın ben ölüyorum..'' dediğimi hatırlıyorum.
bu adam çıkageldi işte o an. üzerinde pembe bir t-shirt elinde tutku bisküvisi vardı. titreyen sesiyle* elindeki tutku'yu uzattı ve hayatımı kurtardı.
o gün bugün tutku kardeşiyiz biz!
bir de televizyon ekranlarına ayrı bir sempatimiz var, ''okan beniii seç, beeeeni seeeeç!''*
