lise çağlarından sonra yaşamadığım olaydır. aşk için üzülmeye değmeyeceğini erken anlamak güzel. ne bileyim belki yanılıyorum ama kimseyi kendimden çok düşünemiyorum. zaten biri de beni kendinden çok düşünmüyor. sonuç itibariyle beni çok önemseyen biri olsaydı belki üzülebilirdim ama insanlar içimdeki her türlü iyi niyeti tükettikten sonra bitirdim ilişkilerimi. bana kalmam için yaptıkları da onların bencillikleriydi. sevgileri değil. bu toplumda insan o kadar sevgisiz yaşıyor ki iyi niyeti erken tüketiyor. offf offf bunaldım sözlük.
