yine içimde o boşluk hissi oluştu. sanki çığlık atsam kimse sesimi duymayacak gibi geliyor. insanlara iyi olduğumu söylemek zorunda kalmak istemiyorum, çünkü değilim. hiç olmadım ve olmayacağım. ağlamak derdini hafifletir derler. o zaman ağlayınca başıma dolaşan insanlar kim oluyor? arkadaşlarım mı? ailem mi? bilmiyorum. tek bildiğim ben ağladıkça niye ağladığımı soracaklar bende bilmiyorum diyeceğim yani yine yalan söyleyeceğim. çünkü nedenini biliyorum, sadece dile getirmekten korkuyorum.
