hayatın farkına varılan yıllarını gece geç saatlere kadar uyumadan geçiren bireyin, her gece sabaha karşı, vücuduna karşı sorumluluğunu hissedip kendini yatağa atma durumudur. yine her gece kafada kurulan uyuma saatinin, kolda duran pek dakik saatten geri kaldığı anlarda, "aman tanrım" nidalarıyla yatağa koşulur, ama iş işten yine geçmiştir; uyumaya geç kalınmıştır. bir gün de olsa tam düşünülen saatte uyuma hedefi yine tutturalamadığından, hüzünlü bir yüzle uykuya dalınır.
