hangi yıldı hatırlamıyorum.
senelerce beraber world of warcraft oynayıp, geceleri oyun sonrasında bile sabahlara kadar konuşup dertleştiğim, hatta sırf muhabbet ederken uykuyu bile bir kenara bıraktıracak bir dost.
kardeşim geleyim seni göreyim dedikten sonra belarustan uçağa atlayıp istanbula gelip diğer oyun tayfasıyla beraber yiyip içip sabahlara kadar sadece muhabbet gırgır şamatayla eğlendikten sonra gerçekten kendi kanımdan kardeşim gibi daha da sevdiğim bir dost. artık evlenme çoluk çocuğa karışıp bir aile kurmanın zamanı geldi sende benim nikah şahidim olacaksın diyen bir dost.
beni her telefonla aradığında telefonu her açtığımda kardeşiiiiimmmm diye yüzüme bağıra bağıra seslenen bir dost.
ve bu dünyadan ayrıldığını öğrendiğimde ağlamak nedir bilmeyen bana gözlerimden yaş akıtmayı başaran tek dost.
bağırmak haykırmak şansa ve kadere lanetler küfürler savurmak hıçkıra hıçkıra ağlamak isterken hiçbirini yapamayıp sadece gözlerden yaş süzülmesi...
hayatımda sadece o zaman bazı duygularımı öldürmeseydim keşke dedim.
arada bir halen açık olan facebook sayfasına girip bakarım fotoğraflarına ve uzaklara gitmeden önce yaptığı son paylaşımlarına. sanki hala orada bir yerde sanki. mesaj atsam ona sanki karşılık verecekmiş gibi geliyor ya bazen, şimdi tekrar baktım sayfasına gülümsüyor o son çekindiği fotoğrafında bana...
