kasım ayının soguk günlerini hastanede geçiren dedeyi ziyarete gidilir. o gün bir tesadüf günlük güneşliktir hava. illet bir hastalıktır * dedenin muzdarip oldugu fakat kendisi bilmemektedir. evde yattıgı halsiz günlerin ardından hastanede biraz kendine gelmiş gibi gözükür, güzel havanın da büyüsüne kapılarak ayaklanır, kendi başına traş olur dede. torunu yanaklarından öperken der ki: sen geleceksin diye kalktım traş oldum. onca yagmurlu, gri günün ardından yalancı bir güneş açıverir kandırır insanı ya hayatın da böyle bir sey oldugunu bilmek iç burkucu detaylardan biri degil midir? akabinde şöyle seyler duyulur: şimdi bu hastanede* yatıyorum ya ben kızım, doktora sordum verem miyim diye. benim torunum gelecek bugun dedim, sarılıp öpecek beni mazallah ona da bulaştırırım. (burda sahte gülücükler girer devreye "olur mu dedecim ne veremi") ardından hiç unutulmayacak şu sahne kazınır belleklere: bende astım bronşit var kızım. sahte gülücükler de yetişemez imdadına artık, sarılır dedeye torun gözlerindeki yaşları görmesin diye. "bogazımda bir sey dügümlendi" anıdır o an, çaresizliklerin en acısı...eve dönerken arabada bagıra bagıra aglar torun, küçükken oyunlar oynadıgı, 23 nisanda marşlar soyledigi dedesini ugurlamaya hazırlanmaktadır, yagmur tekrar başlamıştır.
