gecenin bilmem kaçı, uyanırsınız sebebi belirsiz. odanın karanlığını, aralık kapıdan gerçeği tokat gibi yüzüne vururcasına sızan kör edercesine aydınlık, o koridorun tepesindeki lanet ışıkların sızıntıları. neden bu kadar aydınlık olmak zorunda diye düşünürsün. sanki saklanmak isteyen biri saklanabilecekmiş de buna izin vermek istemezcesine aydınlık, kör edercesine aydınlık... sonra ağlarsın tabi farkedince onun eksikliğini. gözünden ilk damlalar çoktan süzülmeye başlamıştır bile. korkudandır elbet de, o da seni bırakıp gitmiş olabilir mi ? yok canım, herkes gider o gitmez. o değil mi senin canın uğruna canını verebilecek tek insan ama nerden bilsin 4-5 yaşındaki çocuk bunu. ağlar sanki bir şeyleri değiştirecekmişcesine. sonra çıkıp bakmak gelir aklına o kör edici aydınlığa. orda da yoktur. son bir çare terasa koşulur. kör edici aydınlıktan huzur dolu bir aydınlığa. oradadır işte. gidecek değildi ya ? yanında yatan çocuğun annesiyle sigara içmektedir sadece, bir şeyleri unutturacakmışcasına...
