hayatımda ilk kez, senin için bir şey yapayım dedim. hep başkaları için çırpındım. bu yazıyı da sana yazayım. yıllarca ihmal ettim seni. yıllarca üzdüm. bir külah dondurmayı bile çok gördüm sana. bir kez bile, bir vitrinin önünde, hayranlıkla bir elbiseyi seyrettirmedim sana. başkaları için üzüp, uyutmadım seni. düzene, vefasızlığa yenik düşürdüm. en sevdiğin şarkıları bile dinleyemeyecek kadar bunalıma soktum. senin zayıf yönlerini sömürmelerine izin verdim hep. öyle iyisin ki, bunun karşısında ezilenler, seni yok ederek varlıklarını sürdürmeyi seçtiler. hayattaki en sıradan şeyler bile, mucizeydi senin için. seni odalara kapattım, panik ataklar geçirttim, depresyona soktum. metroya binmekten bile korkuttum seni. o cıvıl cıvıl kalabalığın içinde olamadın. hayat önünden akıp giderken, seyirci koltuğuna oturttum seni. bu yazıyı bile, hep başkaları için düşündüm. kimi seçeceğimi bilemeyip, vazgeçtim hep. ben bir başlangıç yaptım. ben bugün ilk kez senin için yazdım. ben bugün ilk kez senin için ağladım. öğrendim artık. hayatta en çok, belki de sadece seni sevmem gerekiyormuş. öğrettiler sonunda. aynadaki görüntüm, güzelim, canım, çilekeşim, haydi gül artık, sevin, bir kez olsun sevin. ben bu yazıyı sana yazdım.
