birkaç gün önce intihar eden genç akademisyen, daha ötesi sınıf arkadaşım.
ne söylenir bilmiyorum, gerçekten bilmiyorum. normalde kelimelerle aram fena olmamasına rağmen bu durum karşısında hislerimi ifade edebilecek kelimeleri sıralayamıyorum, kendimi anlatamıyorum. üzgünüm elbette ama belki çok daha fazla şaşkınım.
herkes bir şeyler söylemiş olayla ilgili. onun intiharına neden olanlara beddualar yağdırmış. belki tanımasaydım murat' ı ben de daha kolay ifade edebilirdim şu an kendimi. işinde mutsuzmuş ondan yapmış deyip onu işinde mutsuz eden kişilere ve sisteme sövüp sayar üzüntümü de hayatın akışının içinde eriyip yok olmaya bırakabilirdim ama yapamıyorum.
tanıdığı, konuştuğu, yan yana yürüdüğü birinin ölümü tamam da, intihar olunca nasıl üzüleceğini bile bilemiyor insan. işini sevmemesi, hayattan zevk almaması... bu kadar basit olmamalı. yok eğer tam olarak bu kadar basitse bu daha çok ürkütür beni. hayat karşısında bu kadar çaresiziz yani? karakterimizi, duygularımızı, düşüncelerimiz tamamen -özbenliğimizden bağımsız olarak- toplum ve sistem tarafından bu kadar kolay değiştirilebiliyor yani? eğer öyleyse zaten yaşamıyoruz ki biz. mekanik olarak hayattayız ama düşünmüyoruz, konuşmuyoruz, bakmıyoruz, tatmıyoruz... sadece sistemi besleyen, toplumu besleyen araçlarız biz. sistem bizim aracılığımızla nefes alıyor, düşünüyor, yaşıyor.
tanımadığım biri intihar ettiğinde anlam veremezdim. bir insan nasıl olur da kendi hayatını sonlandırabilecek cesareti bulabilir diye şaşardım, ama şimdi anlıyorum ki tanıdığım insan olunca, olay çok daha karmaşıklaşıyormuş.
murat şöyleydi, böyleydi olayına hiç girmeyeceğim. üzüntüm büyük ama şaşkınlığım ve endişem daha büyük. bu kadar mı yabancıyız birbrimize, dahası kendimize? haberi aldığımdan beri bunu düşünüyorum işte; karakteimizi, kişiliğimiz, hayatımız, varlığımız üzerinde hiçbir etkimiz yok gibi sanki...
şiiri de severdin bildiğim kadarıyla. bu da senden bize gelsin murat;
Önce bütün şairlere selam
Sonra şunu söylemek isterim
Ölüm hiç de güzel değil
Ne sabah var ne akşam
Sokakların ellerinden öperim
Bana yaşamasını öğretmişlerdi
Dost olsun düşman olsun
insanlara iyi günler dilerim
Söyle sarı saçlı daktiloya
Ben yokum artık
Vefasız dostlara hatırlat
Kimseye kalmaz o dünya
Nasıl unuturum güzeldi yaşamak
Fakat hakkı varmış Oktay`ın
''Hatıralar da dal istiyor''
''Kuşlar gibi konacak''
(muzaffer tayyip uslu)
