canının bir parçasıdır zaten o senin kanından canından.
annenin babanın yeri elbet ayrıdır ama kardeş bambaşkadır.
senin içini en derinindekini bile bilir.
onu kollarsın kızdırırsa bağırırsın döversin ama nolursa olsun dayanamazsın.
eğer ki ağlarsa için erir böyle çünkü sen de onunla ağlarsın.
mesela baban ona kızarsa suçuna ortak olursun ya da sen üstüne alırsın sırf üzülmesin diye.
bi eksiği bi sorunu olsa herkesten önce sana başvurur onun mutluluğu bir başkadır zaten.
aslında söylencek çok bişey yok ya.
kardeş candır can. öyle böyle değil harbi can.
kardeşimin hasta olduğunu öğrendiğimizde ikimiz de küçüktük aslında. düşünsene doğumundan beri her anını her saniyeyi seninle geçirmiş insanın gözünün önünde canı yanıyor ağlıyor ve sen bişey yapamıyorsun. niye o hasta oldu keşke ben olsaydım diyorsun ama öyle bişey olmuyor. yanında ağlayamıyorsun sürekli şebeklik yapıp güldürüyorsun ama gece onu hastanede bırakıp eve döndüğünde ki bu en kötüsü odandaki diğer yatak boş kafanı yastığa gömüp ağlıyorsun. sonra babana gidip uyandırıyorsun ve ağlarken fısıltıyla ona bişey olacak mı baba? diye soruyorsun. kötü be cidden kötü. hatırlıyorum odasına çıkarılmadan önceki 3 gün mecburen acilde kalmıştı pencere falan yoktu gece gündüz zor ayırt ediliyordu bana gittiğimde abla gündüz mü gece mi dedi gözleri kızarmış büzülmüş yatakta küçücük kalmış. o an nasıl ağlamadım şaşırıyorum kendime. sonradan öğrendim ki geceleri neden ben diye ağlıyormuş. haklısın neden sen?
keşke senin yerinde ben olsaydım.
şükür ki iyisin..
