babasının koynundaki şefkati başka erkeklerde bulamayan kadınlardır.
ilk aşk babayadır ya hani; zamanı gelince anlarlar ki o aşk bile acı veriyorsa vazgeçilmez değildir.
erkeklerin kirlenmiş gözüyle baktıkları bu kadınlar tanıştığı her erkekten o şefkati bulamamışlardır.
hala onun bu arayışını fahişelik olarak görenler ona gerçek aşkı yaşatacakmış gibi kandırır.
bir cinsel birleşme arayışında olan erkek tarafından elde etmenin hazzıyla yine o duruma düşürülür.
bu sadece aşk acısı değildir. hayata küfretmek, hayatın bedelinin bu olduğunu düşünmesi sonucu tüm yaşadığı her şeyin acısıdır aslında.
Sonra yine biri gelir, işte onu buldum der. belki evleneceği kişidir ama ömrü boyunca yine bir kız çocuğu yerine bir kadın olarak görüleceği için acısını hep içinde yaşatır.
isterse bin kişiyle olsun bir kadın, inanın o bin kişiye aynı umutla, aynı gözlerle, aynı arayışlar, aynı aradığı kelimeyle ve sonucunda bulamadığıyla yaşayacaktır acısını...
isterse o bin kişi sonrasında iki bine çıksın.
ya da hayatında sadece bir kişi olmuş olsun. ruhuna işleyememişse bir erkek, o kadın acısını başka erkeklerle de gideremeyecektir.
ta ki; o klişe cümlelerden, sorulardan birini sormayan, sabah uyandığında hala aynı bakan, sadece denizi seven, kumunu, çakılını, balığını umursamayıp sadece ona sarılan birini bulduğunda o zaman geçecektir acısı derinlerden...
