Yazın ortasında tir tir titremekti yokluğun. Ne yana baksam sen... Kim bilir kaç kez ter içinde bölündü uykum. Baş ucumdaki su bardağını dudaklarıma götürürken dişlerimin titreyerek cam'a çarpması ve o çıkan ses... yalnızlığın , terkedilmişliğin sesi... Sonra yatakta doğrularak oturuşum. Saatlerce tek bir noktaya odaklanan gözlerim... Gece lambasını açıp, içinde mutluluğun milyonlarca örneğini taşıyan resimlerimize bakmam... Sonra yine ıslanan gözler, sonra yine içilen sular, sonra yine duvarlara bakmalar, sonra yine sen, sonra yine karanlık, sonra yine hüzün, sonra yine olmayan yarın, sonra yine bir türlü doğamayan güneş, sonra yine +40 derecede soğuk, sonra yine göremediğim gözlerin, sonra yine bir başıma kalan ben ... sonra yine sessizlik, sonra... Sonrası yok..!
