lost'dan sonra bir dizi bundan çok ilgimi çekemez herhalde artık diye düşünmüştüm, ama spartacus başladı ve ben bir şekilde ilk bölümden itibaren izledim, ve sonuna kadar hiç kopamadım, evet yanılmıştım benim en iyim artık budur, çünkü bunda kalitenin yanı sıra duygu da üst düzey noktada ilerledi.
bu gavurlar bir başka yapıyor bu işi arkadaş, bu final bunu dedirtti, bu diziyi bizimkiler yazıyor olsaydı (ki aynı kalite düzeyinde buraya kadar getiremezlerdi), muhtemelen spartacus'u sonda baş göz eder mutlu yuvasına yollar, gannicus'u ülkesine kral yapar, sezar'ı crassusu'u falan da kafaları kesilmek suretiyle ölüme yollarlardı, sonra da vay efendim biz tarihi belgesel çekmiyoruz, tarihten sadece esinlendik, senaryoları özgün yazıyoz falan diye zırvalarlardı, çünkü bizimkiler bir filmin sonunda, hele o film tarihiyse, sadece popülist yaklaşımlarla seyirci mutlu olur sanırlar, illa kahraman herkesi öldürecek, ona bişey olmuyacak ama gibi,
ama bak adamlara, hem tarihi gerçeği yansıttılar, ama öyle bir final çektiler ki, dizi son dediğinde bütün seyircinin içinde, aynı final ismi gibi :"zafer" duygusu vardı.
neyse, evet final çok etkileyiciydi, olması gerektiği gibi kahramanlarımız öldüler, ama spartacus'un de belirttiği gibi : özgür birer insan olarak öldüler, zaten onların zafer tanımı buydu, spartacus bir bölüm önce halkına yaptığı konuşmada : " ya özgürce kazanacağız, ya da özgürce öleceğiz" dememiş miydi,
final'in savaş sahneleri elbet yine üst düzeydi, ölenlerin hepsi duygu dolu anlar yaşattı, gannicus'un arenada attığı o meşhur çığlığı ile ölüşü duyguları iyice yükseltti, agron'un spartacus'un ölümünden hemen sonra edeceği söz olayın neredeyse tamamını anlatmıştı : " roma bir gün yıkılacak ve unutulacak ama bu dünyada özgürlük isteyen herkes senin adını daima hatırlayacak", spartacus'un gözlerini kapayışı ve yağmurun başlaması, duyguda zirve yaptırdı hepimize,
fakaaat, dizinin kapanış jeneriğinde, tüm kahramanların bir bir gözükmesi sonunda, andy'nin birden gözüktüğü sahne, o anı yaşayan herkese içinde zirve yapmış duyguyu patlattırdı muhtemelen, herkes belki içinden belki dışından onunla birlikte bağırdı:
i am spartacus!! diye.
evet bitti, bakalım bundan da daha iyisi yapılabilecek mi?
