Oysa önümüze çıkan onca zorluk, onca engel yola çıkılan insana olan sevgimizi, bağlılığımızı, ona verdiğimiz değeri göstermemiz için bir fırsattı.
O yolda kaybedildi o insanla beraber hepsi..
ve bir daha kimle yola çıksanız o yarım kalmışlıkla çıkarsınız, o karabulut hiç eksilmez benliğinizden..
Oysa içimizde ne çok söyleyemediklerimiz, kendimize bile ispat edemediğimiz şeyler birikmişti, ne çok yükten kurtulmuştuk o yolda,
dilimizin zikretmekten korktuğu ne gerçekleri salı vermiştik ruhumuzdan.
O yolda o insanla beraber kaldı hepsi..
ve bir daha o yola kimle çıkarsanız çıkın, misliyle biner sırtınıza o yükler..
Çok büyük beklentilerle çıkılmıştı halbuki o yola, büyük beklentiler büyük hayal kırıklıkları yaratırdı,
biliyorduk bunuda..
Yolun sonunu, sonundaki ışığı görünce mi bırakır insan o yolda ?
Yoksa yolun sonu karanlık olduğundan mı ?
Beklentisinden mi ?
bilemedim..
ve bir daha o yola asla bu kadar rahat çıkılıp sonu bu kadar net görülmez..
Ha unutmadan. kimisi bunu hak eder sayın yazarlar..
Zira çok sevdiğim bi söz vardır, şöyle der ;
Biz kimseyi yarı yolda bırakmadık geride kalanlar ya hızımıza yetişemedi, ya insanlığımıza..
