izlerken bana bol bol gözyaşı döktüren filmdir. bobby adına çok üzüldüm. gencecik yaşında tüm zorluklara dayanmaya, onlarla savaşmaya çalıştı fakat olmadı. o köprüden atlayışını izlerken ki ruh halimi hiç bir kelimeyle anlatamam. ailesinden bir çok kişi bobby e destek olmaya çalışırken, annesinin o aşırı dindarlığı ve oğluna yaptıkları beni çok sinirlendirdi. hele ki annesi arkadaşlarıyla konuşurken bobby onu almaya gelince ondan utanması içimi cızlattı. insan ne olursa olsun çocuğundan ve onun yaptıklarından utanç duymamalı. o çocuğa sanki bir günah işlemiş gibi davranmak nasıl bi zihniyetin ürünüdür. yaptığı tüm yalnış davranışlar ve tutumlarla oğlunun ölümüne zemin hazırladı. onu en çok yaralayan şeyin annesi olduğunu düşünüyorum. fakat kadının çok geçte olsa bu konu hakkında bilinçlenmesine sevindim. keşke oğlu ölmeden önce aklı başına gelseydi ve kafasına bir şeyler tak etseydi. son pişmanlık fayda etmez. gidenler geri gelmiyor.
