Çocukluk aklımla babam evden beni almadan bir yere gidince kulaklarımı tutar, kanayana kadar çekerdim. Aynı zamanlarda eğer marketten birşey almama izin verilmezse, kafamı balkon demirlerine vururdum. yine böyle kafamı demirlere vururken, kafam demire sıkıştı. ben tabi feryat figan. tüm aradaşlarım aşşağıya toplanmıştı tam 2 saat sonra demir yamultularak kurtuldum ama ağlaya ağlaya göz pınarlarım kurumuştu. bu gün bile yamuk demire bakınca aşağıdan bana gülen arkadaşlarıma o anda dahi tükürmeye çalışmam gelir ve ister istemez gevrek gevrek gülerim.
