sene 2006, bahar taze çiçek kokan rüzgalarıyla evin içinde dolaşıyor. o zamanlar bir bilardo salonumuz var, şiddet dolu bir aile olduğumuzdan değil ama ıstakaların bir kaç tanesi evin giriş kapısının arkasında duruyor (nedenini hala bilmiyorum) bizim aile baykuşvari bir hayat sürer en erken 00:00 sularında esnemeye başlar 01:00 gibi çayın altını kapatırız. saatler 23:00 falan, hırsız kapıda kırıp çırıp tıpırt seslerle kilidi açmaya uğraşıyor. bu sese kulak veren aile bireyleri sanki daha önce anlaşma yapmışçasına parmak uclarında ses çıkarmadan kapıya yürüyor. evdeki 5 bir birden silahlanıyor, 4 ünün elinde bilardo sopasının dibi (ıstaka altı) birinin elinde tava (tavanın kimde olduğunu söylememe gerek yok sanırım) herkes sinan çetin'in şu kayıpları, küsleri birleştirdiği programın kapısına bakan tipler gibi gözlerini dikti kapıya. kapı açılır ve hırsız 5 saniyelik bir şoka girer o arada babamın "destur ya allah!" nidası atmasa da ilk darbeyi vurmasıyla hırsızın kafasını tutarak merdivenlerden road runner'ı kıskandıracak bir performansla kaçması hala aklımdadır. bizim eve girmek avrupa birliğine girmekten daha zor olabilir...
