düşüncenin meyus koridorlarında bıraktığım vicdanımı bugün karşıma aldım.
sonra da, iskemlemi ters çevirerek onla bir kaç laf edeyim dedim. pek konuşkan olduğu söylenemezdi, zira dilini çok uzun zaman önce kesmiştim onun. onun yerine, ben konuştum ve o dinledi. ona anlattım. ''aptalları öldürebilseydim, insanların yüzyıllardır hayalini kurduğu, ve bu dünyada gerçekleştirebilirdim.'' suratı buruştu, fakat ses etmedi.
iskemleden kalktım ve koridorlarda yürümeye devam ettim.
duvarlar katran siyahına boyanmıştı ve grotesk tablolarla doluydu. sarhoş bir apartman gibi sağa-sola savrulan, vücut bulmuş fikirler gördüm. kafamın içinde öldürdüklerimi ve kafamın dışında ağızlarından kan, gözlerinden yaş gelene kadar acı çektirdiklerimi. sıkıntımın nedeni onlardı. konuşmasa da vicdanım, geçmişin ruhlarını, bu lekeli koridorlarda ortaya çıkan bunalımlı ve bu kadar da sancılı bir saldırıya itmişti.
benim iç sıkıntımın nedeni onlardı. onları tekrar öldürdüm. birer birer. cesetlerini vücudumun 7. katındaki sandıklara gömdüm. sonra da uyandım.
