ilk işaretleri geldiğinde insan kabullenmek istemez. "yok canım, olur mu öyle şey; ben özelim" diye kendisini pohpohlamaya devam eder. ancak sonra başına gelen her olayda bir kere daha fark eder ki aslında sıradan olarak baktığı diğer insanlar gibi bir canlıdır kendisi de. neye elini atsa o işi kendisinden çok daha iyi yapanların olduğunu fark eder insan. acı verici bir süreçtir ama adam akıllı atlatılabilirse sonuçta kabullenilebilir bir gerçektir sıradanlık. ne zaman ki insan kendisinin de sıradan olduğunu kabul eder, işte o zaman daha stressiz, daha basit ve insanlarla daha sağlıklı diyalogların kurulabildiği bir döneme adım atıverir. insan sıradan olduğunu anladığı zaman başlar aslında hayat denen denizde dalgalarla boğuşmaya. sıradanlığı kabul ettiği ölçüde hayatın sırlarını kavrar. ne kadar sıradansak o kadar insanızdır aslında.
