Bir laz olarak benim yazdığım aşağıdaki mektuptur.
Lazım. Öyle karadenizli olup laz diyenlerden de değil has lazım yani.gel gelelim Lazca bilmem, dedelerim ninelerim Lazca konuşurken ben anlayamam onları, köyümün adı lazcadır ben onu bile doğru telaffuz edemem. Ana dilim kaybolan dillerin başında gelir. Her sabah türküm diye başlayan yeminler ederken laz olduğumu bile hatırlamazdım ne yazık. Bana laz diyenlere de lazlık suçmuş gibi Türklük mavalları okurdum ne yazık. Ve işin kötü yanı bu çocukluktan değildi. Şimdi sinirlendiğinde, ağladığında Lazca konuşan büyüklerim Türk'üz diyorlar. Atalarını dedelerini kültürlerini unuturken iyi bir şey yaptıklarını sanıyorlar. Siz yapmadınız özünüzü, geçmişinizi unutmadınız. Siz silahı elinize alana kadar en doğruyu, en güzeli yaptınız. Keşke en başta koca koca milletleri tek bir ırka sığdırmadan önce farklıklarımız bizi biz yapan şeylerdir, onlardan vaz geçmeden yaşamalıyız deseydik, hep beraber bunu yapsaydık da siz terörist gözüyle bakılan biz de kaybolan, asimile olan millet olmasaydık. Şimdi hep beraber farklılıklarımızla, etnik kökenlerimizin getirdiği çeşitlilikle barış içinde yaşamayı başarma vakti.
