Tipsizlik gerçekten başa beladır, çok samimi bir arkadaşım vardı ve kendini tipsiz hissederdi.Öyle bi ruh halindeydi ki konuşurken insanların yüzüne bile bakamazdı.Aslında tipi yerindeydi yakışıklı denilemezdi ama göze çarpan olumsuz bir yanı yoktu fakat kendini ben tipsizim diye şartlandırmış olacak ki gündelik yaşantısında türlü sıkıntılar çekerdi,dolmuşa yalnız binemez sürekli beni çağırır benimle takılırdı.Bir dükkana girdiğinde hayırlı işler,selamun aleykum minvalindeki sözleri söyleyemezdi.Kızlarla ilişkisi iletişimini saymıyorum bile,yazık oldu çocuğa ömrünün en güzel yılları bir takıntı uğruna heba oldu.
