lise yılları. her gün arkadaslarla okuldan kacarak soluğu bizim evde aldığımız ergen yıllarımız. fırtınalı zamanlar. kaçınca da bi bok yapmazdık mına koyim, güne biraz adrenalin katmak için otostopla bizim eve gider, ya fifa 2007 turnuvası yapardık, ya da bir kemal sunal filmi falan izlerdik, yok yazıldığımızla kalırdık yani. neyse bi gün yine kaçtık beş kişi, ve her zamanki gibi aynı şeyleri yaptık, sonrasında bu arkadaslar kendi evlerine gitmek için kalktılar. ev dördüncü katta. asansöre binmeleri lazım yani asagı inmek için. ama piç bunların hepsi, asansörde de rahat durmazlar. sallarlar asansörü, stop tusuna falan basarlar, ayaklarını kapıya dayayıp asansörü durdurmaya calısırlar, beş ibne böylece asansörü bozarlar. söverim arkalarından, babam da apartman yöneticisi bi de, adamı onca uğrastıracaklar simdi pezevenkler. siktiler asansörü. *
ertesi gün yine kaçıyoruz biz aynı tayfayla. okuldan cıkıyor ve otostop cekmeye baslıyoruz bizim evin istikametine dogru. bi müddet sonra bir 'fiat uno' duruyor, sıkışıyoruz hepimiz. araba hareket ediyor ve soförle sohbet etmeye baslıyoruz. adam söverek baslıyor söze nereye gittigini sorunca. ve dediklerini duyunca hepimiz şok oluyoruz
- mına koyim diyor herif. asansör teknikeriyim ben, melikşah sitesine(bizim oturdugumuz site) gidiyorum simdi, haftada bir bozuyorlar güzelim asansörü siktiklerim. diyor.
hepimiz birbirimize bakıyor donup kalıyoruz adam böyle deyince. bi şey diyemiyoruz adama bi süre. sonra adamın suyuna gitmek için "var abi böyleleri, bizim halkımız ne anlar asansörden teknolojiden, hepsi cahil cühela, en baştan ögretmek lazım bunlara her şeyi, daha götlerini silmeyi bilmiyorlar" diyorum. hak veriyor tabi adam hemen bana. (bkz: otostop cektigin adama yalakalık yapma zorunluluğu)
neyse ki apartmana varıyoruz.
- siz de mi buraya gelecektiniz?
- evet abi aslında dün asansörü bozan yavşaklar biziz, asansörü bozalım da ertesi gün tekniker bizi otostopla alıp eve götürsün diye sana komplo düzenledik. diyemedim ya la.
- evet abi burda oturuyoruz, diyebildim anca.
adam sanki asansörü bizim bozdugumuzu anlamış gibi bize piç piç baktı, sonra arabadan indi, biz de indik, ve insanoğlunun hayatının tesadüflerle dolu olduguna bir kez daha hayretle şahit olduk. ve eve varınca da benim canım arkadaslarımı bu basarılarından dolayı gözlerinden öptüm.
