sığ bir dimağ yekten "paragraflar çok uzun" diye tanımlanan devasa yazar. bunu derken de yedi ciltlik bu devasa eserin ismini görmezden gelecektir: kayıp zamanın izinde! bana göre proust'un bu uzun paragraf takıntısı - yoksa alışkanlığı mı demeliydim?- romanın kendi gerçekliği içinde yeni bir zaman yaratma endişesinden mütevellittir. proust bu yolla okuyucuyu romanın içine çekip mevcut paragrafı da o kişinin zaman dilimine evrimleştirir.
