hastasın. ölümden döndün. bir tarafın felç. adımı unutuyorsun. evde sadece yatıp, tuvalete gidip, yemek yiyebiliyorsun. halbuki eskiden öyle miydi? çok samimi olmasak da arada gezerdik, dertleşirdik, ben eve gelmeden yemekleri hazır ederdin. ama bak şimdi ne oldu? halimize bak? ben senin çocuğun değil sen benim çocuğum gibi oldun.
her gece yattığımda ölümün geliyor aklıma. nasıl öleceksin? ben çalışırken mi? yanında uyurken mi? öldükten sonra ben neler yapabileceğim? aklım yerinde durabilecek mi? halbuki sevmiyorum o kadar seni. vicdan azabı yaşamak tek korkum. sen öldükten sonra gram pişmanlık yaşamak istemiyorum. sen ameliyat olurken bileklerimi kesip kanımı akıtmam da bu yüzdendi. sen acı çekerken ben de çekeyim. sen kan kaybederken ben de kaybedeyim.
inan çok zorlanıyorum valide hanım. ya da anne mi demeliydim bilmiyorum. her gün ilaçlarınla uğraşmak, felçli tarafına masaj yapmak, yemeğini yedirmek, seni yıkamak.. çok zor geliyor artık. lütfen artık öl. kurtul bu dünyadan. yoksa ileride vicdan azabı duyacağım şeyler yapmak zorunda kalacağım.
