tesadüfen tanıştığın bir insanı, vücudunun en önemli yerine, kalbine, koyarsan acı koyar...
tesadüfe inanmam. kesişen hayatlar demek daha doğru olur. bir şeyi tek başınayken 5 dakika önce veya sonra yapman seni etkilemez. ama bunu dışarda, hayatın içinde yapacaksan o zaman işin boyutu değişir. misal caddede yürümen gerekirse artık 5 dakika önceki insanlar yoktur, başka başka insanlar vardır. pazarda yapacaksan yine öyle.
başka biriyle de yolda tesadüfen karşılaşamazsın. ya sen 5 dakika erken çıkmışsındır, ya da o 5 dakika geç.
böyle bir karşılaşmaydı bizimkisi. bana göre hayatımız kesişti, ona göre tesadüfler birleşti. önceleri uzak durdum mesafeli yaklaştım ona. yeni tanıdığım biriyle 5 dakikada samimi olamam. onunla konuşmam için bile en az 3 - 4 gün aynı ortamda bulunmam, hal ve hareketlerini izlemem, onu tanımaya başlamam gerekir. o çok cana yakındı. insanlık abidesiydi. konuşurken gözlerinin içi gülerdi. garip bir çekiciliği vardı. sürekli sorular sorarak beni tanımaya çalışırdı. sanki bana doğru akan bir nehirdi. gün geldi, ben de ona akmaya başladım.
ben ondan telefon numarasını bile isteyememiştim. kendi al lazım olur deyip verdi. ben de ona bu da benim numaram diye mesaj atmıştım. sabahlara kadar uzatırdık günü. gün ağarınca mecburen ayrılırdık. birbirimizi o kadar iyi anlıyorduk ki bazen kelimeler anlamsız kalıyordu. benim ailevi sorunlarım vardı, onun da vardı. belki sorunlarımız bizi yaklaştırdı bilemiyorum. bazı akşamlar efkar basardı garip gönlümü. bir türkü söyle içelim açılalım derdim. o türküye başlayınca bende ne dert kalırdı ne de tasa. sesi bu dünyaya ait olamayacak kadar güzeldi. sonra bana dönerdi. sıra sende derdi. boğuk sesimle kerküğün zındanına attılar beni... diye başlardım. bir gün başka şarkı söylersen dişimi kıracam derdi. dişleri inci gibi bembeyazdı.gözleri kömür karası, saçları zifiri karanlık...
gün geldi hayatın rüzgarı tersten esmeye başladı. omuzumda hayatın yükü arttıkça onu o kadar düşünemez oldum. onunda dertleri vardı çok. ama en çok ben ihmal ettim onu. bir süre sonra da yol ayrımına geldik. belki zaman içinden koptuğumuzu anladık ve birbirimize söylemekten korktuk bazı şeyleri. belki birbirimizi incitmek istemedik.
bir akşam aklım başıma geldi. arayıp konuşmak istedim. aradığım numaranın kullanılmadığını öğrendim. dünyam yıkıldı, enkaz altında kaldım. aklımı çalmış ve gitmişti. aklımı almak için bir gün sonra sokaklarında bekledim. evlerinden çıkarken onu gördüm... ve ait olduğu dünyaya gönderdim. o artık bizim dünyamızda değil...
