bazı insanlar vardır ya hani hayatta hiçbir şey için çaba göstermezler, çünkü ihtiyaçları yoktur. mesela arkadaşlarının olması için hiçbir şey yapmalarına gerek yoktur; zaten herkes onlarla arkadaş olmak istemektedir zira... ya da sevilmek için parmağını bile kıpırdatmasına gerek yoktur, sevgi ona zaten büyük bir tepside sunulmuştur. bir de diğer grup insan vardır hani, sonsuz sevgisi olup da kimsenin kendisinden sevgi talep etmediği veya ona karşılık vermediği, arkadaşları olsun diye kimseye kötülük yapmayıp birinci tip insan prototipinde ki gibi gönlünce bencillik yapamayan insanlar... sanırım ben hep bu ikinci tip insanlardan oldum ve öyle olarak da öleceğim. kıskanmıyorum birinci tip insanları ama sevgi için emek harcamadıkları için sevginin ne demek olduğunu bildiklerini de zannetmiyorum (bkz: sevgi emektir). kimseyi kaybetmekten korkmuyorlar mesela. her ne yaparlarsa yapsınlar sevileceklerini zannediyorlar. ve ikinci tip insanımız da mario gibi ne zaman prensesi kurtardığını zannetse o gerizekalı prenses hep başka kalede oluyor.
