bir bahar günüydü. öğlen ezanı okunmuş, tüm emekliler camilere doluşmuştu. ön safta sandalye ile namaz kılan amca sandalyesini düzgün yerleştirememiş olacak ki bir anda kendini yerde buldu. sandalyesi ise arkasında namaz kılan adamın önünde kaldı. amca hiç istifini bozmadan arkasına döndü, namazda değilmiş gibi yerdeki sandalyesini tekrar kıçının altına aldı. ve namaza kaldığı yerden devam etti.
o namazımı nasıl gülmeden tamamladım hayret doğrusu. şimdi bile aklıma geldikçe kahkahalar atıyorum.
