ben çok yalnızım. ama bu yalnızlık biraz garip. aslında bak, garip de değil. hayatım boyunca yanımda duracak bir arkadaş buldum. yani dost diyemeyeceğim bunlara. sevgili gibi geçiciydi hepsi. şimdi hiçbiri yanımda değil. ne sevgili, ne de dost. adamın dostu var, ama sevgilisi yokmuş. bu yüzden yalnızmış. kendisi öyle diyor. sen yalnızsan ben neyim?
benim en iyi dostum hep sevgilim olmuştur. genelde ben, her şeyimi anlatırım onlara. gizlemem. o da bunu önemser. önemserlerdi yani. ama onlar da yok. artık dostluk kavramına inanmadığımdan yanımda duracak bir arkadaşım da yok. işte yalnızlık budur. herkes çok uzaklardadır.
az önce bir yalnız yazmış, "konuşacak bir kız arıyorum sözlükten, vallahi seks değil amacım. konuşmak sadece." diye. inan bana yalnızlığın en çaresiz hali budur. eğer yanında hiç kimse yoksa yalnızsındır.
artık yanına kimse yanaşmayacak diye düşünürsün, kimse yüzüne bakmayacak diye. ve sonra; umut yok olur. sanal mutluluk dersin kendi kendine. uyuşturucu olduğunu bilirsin, ama boş ver dersin. uyuşsun yeter. en çaresiz yalnızlık böyledir işte.
