türkiye için dönüm noktası olan tarih. aslında kesin bir dönüm noktası olarak görmemek gerek, herkes aynı zincirle bağlanmış havlayan köpeklere benzerken ve aralarında zerre kadar fark yokken neyin dönüşümünü göreceğiz sanki. başbakandır bu ülkede asıl yönetilen. birileri bu hale getirip ülkemizi salıvermiş kör kuyuya... bu seçimlerle ancak bu düşüş yavaşlatılabilir, hiç kimsenin paraşüt takmak gibi bir meziyeti olamayacaktır bu saatten sonra.
şimdi içinizden biri çıkıp da bana umuttan, kurtarıcıdan bahsetmesin. ben başarı dolu bir geleceğin hayalini bile kuramıyorken, yollara dökülmüş sefil insanların yalvarışına bile kulak asamıyorken, duygulanamıyorken derinden...
türk olmaktan daha doğrusu türkiye cumhuriyeti vatandaşı olmaktan mutluluk duyamayacak kadar hain mi olacaktım ben, çocukken duyduğum ve övündüğüm kahraman yurttaşlarımın neslini sürdüremeyecek, gavurun kapısında sürünen bir it mi olacaktım??? bu çöküşler miydi benim yarınlarım,hayallerim...
insanın genç olarak geçirdiği ömür parçası kısaldı artık sanırım. 21 yaşında bir genç değilim, o kadar sıkıldım, bunaldım ve yoruldum ki... başa geçen itler mezarlarında mışıl mışılken, kanter içinde, uyuyamayan olmak... neyin, kimin cezası?
insanlık sevemiyor artık birbirini, güvenemiyor... öyle önderler gördük ki, bizi maymuna çeviren, ayakları altında canı yanmadan ezebilen, hissiz, tinsiz... sonra çıkıp millet aşkından, din aşkından, halk iradesinden bahseden. klişelerle kandıran masum halkımı...
o kadar belli ki, atatürkümüz'ün yürekten söylediği kalıp cümleleri, sahtekarca kullandıkları... sağcısı da solcusu da... demokrasiden, milli iradeden, yurttaşlıktan bahsederken... aralarında hiç bir farkın olmadığı apaçık ortadayken bizlere aptalca alternatifler sunarak gözümüzü boyamaya çalışan düzenbazların farkındayken ve elimizden hiçbir şey gelmiyorken; nefes alabilmek mümkün mü en derininden... gülümseyebilmek doya doya... sevebilmek, kıyamamak insanlığa... sesini yükseltmemek, konuşabilmek en azından... mümkün mü?
