bulunmasıyla birçok kişinin hayatını kurtarmış ama edebiyatta doğacak birçok karakterin ölümüne sebep olmuş ilaç. bu ilaç 1940'larda değil de 1800'lerde bulunsaydı ne maria puder ölürdü ne de dokuzuncu hariciye koğuşundaki adını hatırlayamadığım çocuğun dizi ankiloza giderdi. hikayelerdeki bu trajik durum ortadan kalkınca onların hikayeleri de yüksek ihtimalle büyük bir eser olmaktan çıkardı.yanlış anlaşılmasın bunları kürk mantolu madonna'yı, dokuzuncu hariciye koğuşunu eleştirmek için değil; yazarların o zamanlarda trajedileri nerde aradıklarını, tıptaki gelişmelerle trajedilerin nasıl şekil değiştirdiğini vurgulamak için yazıyorum. eskiden korkulan plörezi, osteoit tablolarının nasıl sıradanlaştığını günümüzde romanesk felaketlerin kanserlerden umulduğunu belirtmek istiyorum. bakalım 100 yıl sonra kanser de sıradanlaşınca yeni felaket ne olacak?
