yıllar önce yıllar süren bir ilişkimin son safhasında, kız arkadaşımın bulunduğu sevgili kategorisiydi. bitti.
son evrelerde fark etmiştim ondaki ilgisizliği, sadece sabahleyin "günaydın" içerikli bir mesaj, öğlen "nasılsın" diye bir mesaj ve akşam "ben yatıyorum" temalı ortalama 30snlik bir telefon görüşmesi. içerikleri telesekretere bağlamış gibi her daim aynı olan konuşmalar. konuşacak o kadar çok şey yoktu ama bir şeyler kesinlikle vardı.
evlerimizin arasında 20 dakikalık yürüme mesafesi vardı, onun için taşınmıştım o eve. daha rahat olsun, eve gidebilsin akşamları diye. evime bir kaç defa geldi, "bu ev beni basıyor, oturmayalım" dedi bana. zaten arkadaşlarla gezip tozuyorduk, hafta sonları ya da arada hafta içi bir gün kadar.
bir gün ev bastığı için çıktık evden, "boğuyorsun beni" dedi. anlayamadım başlarda, "anlaşamıyoruz demek ki, ayrılalım" dedim, "haklısın" dedi, ayrıldık. sonra anladım neden ilgisiz olduğunu, böyle bir anda farkındalık geldi.
tekdüzelikten sıkılmış, ben ne yenilik yapsam ona batmış, sevgisi/sevgim azalmıştı. merak bitmiş, güven tavan yapmıştı. alışkanlıktı, alışkanlıklar insanı sıkar. benim sorgulamam da vardı "neden böyle oldun?", "eskiden böyle değildin" dedim, "ne yapabilirim" dedim, "sorun muhtemelen bende" dedim. daha çok sıkıldı, daha çok bunaldı.
bir adım atsa değişecek, her şey çok güzel olacak yine eskisi gibi olacak derdim. biraz kelimesinin aslında ne kadar büyük bir aralığı ifade ettiğini anladım. o "biraz"lar, "bir adım"lar içinden gelmedikçe daha çok büyüyor.
yıllar önceydi; o sevdi, ben sevdim, severek ayrıldık. o sevgi(li)ler azalarak bitti.
oluyor böyle şeyler, ilgili de olsan ilgisiz de oluyor, mazide bir anı olarak kalıyor hepsi. siz ne olursa olsun karşınızdakine saygı gösterin, insanlar çeşit çeşit sonuçta, olmuyorsa olmuyor. değişmeyen tek şey, zaman. her şey zaman içerisinde azalarak bitiyor.
