yapı olarak çok çekingen biriyim tabiatıyla iş yerinde haftalardır bakıştığım bi kıza açılmakta sıkıntı yaşıyordum.
iş yoğunluğu ve diğer bazı durumlar onunla orada yüz yüze konuşmamı engelliyordu.
ya da durumu ben öyle tahlil ediyordum.
telefon numarasını bulmak sorun değildi ama kendisinden istemeyi tercih etmiştim. tabi onu da yapamadım.
sonra kendi kendime "inceldiği yerden kopsun arayıp konuşacam ulann..." dedim.
"cahil cesaretinin bittiği yerde hüsran başlar" diye bi söz mü duymuştum? uyduruyor muyum gece gece? zaten saçma bi sözmüş neyse boşver.
numarasını bulmak tahmin ettiğim gibi hiç sorun olmadı.
numarayı çevirdim.
ya o açmazsa?
saçmalama kim açar ki?
kız ailesiyle birlikte yaşıyordu abisi falan var mıydı lan acaba?
sesinden anlardım erkek sesi gelirse kapatırdım tabi.
annesi açarsa nerden bileceksin o kız olup olmadığını?
"sema sen misin" mi diyeyim?
bu soruya herhalde kim açarsa açsın "evet" yanıtını verirdi.
ve telefonu açtı...
"alo"
"sema?"
"evet buyrun"
"ben hedehödö, hatırladın mı iş yerinden"
"a evet hatırladım"
"bi konu vardı konuşmak istediğim müsait misin acaba?"
"aslında pek müsait değilim"
"tamam daha uygun vakitte ararım ben seni o zaman olur mu?"
"tamam oldu"
"iyi akşamlar"
bu neydi lan?
abi ne söyledim ben ona ya "müsait olduğunda bana döner misin" demem gerekmiyo muydu?
dönüş de yapmaz şimdi. allah belamı versin rezil oldum.
vücut isnadım buzuldu sanki spastik hareketler yapıyodum heyecandan. bekle bekle bekle....
bir buçuk saat sonra aradı.
nasılsın iyi misin gibi giriş sorularından sonra nihayet konuya girdim.
"uzun zamandır konuşmak istiyodum senle ama o fırsatı bir türlü bulamadım. aslında numaranı da bizzat senden istemem gerekirdi ama bu şekilde menfi bi durum ortaya koydum sanırım. ne söyleyeceğimi tahmin ediyosundur aleni bi durum var ortada yani aşikar olanı ben söyleyince idrak etmeyeceksin." sesim değişmeye başladı, nefes alıp vermekte güçlük çekiyordum. yanan bir evin içinde dumanlardan ne nefes alabiliyor, ne verebiliyor, ne de sesimi çevreye duyurabiliyor gibi hissettim. devam etmem gerekiyordu. öksürdüm. "afedersin"
"önemli değil"
"demem o ki sema ben senden hoşlanıyorum. eğer birbirimizi daha yakından tanıma fırsatını bulabilirsek bu durumu karşılıklı sevgiye" ne diyorum lan ben? neyse devam et "dönüştürebiliriz" allah belamı versin. "bi sevgilin var mı bilmiyorum ama böyle bir engel yoksa bi düşünmeni isterim."
"bi sevgilim yok ama ben böyle bir şey düşünmüyorum"
"tamam teşekkür ederim"
telefonu kapattım birkaç kez derin nefes aldım.
bu neydi böyle ya?
sanki ilk kez bi kıza çıkma teklif ediyordum arkadaş.
neyse üzerimden yük kalktı en azından.
evet.
hikaye buydu.
kendimi bile beklentiye sokmuşum önemli bişey anlatacakmışım gibi...
kusura bakmayın artık içimi dökeyim dedim.
hadi iyi geceler.
