2-3 yıl öncesinde lise yıllarımda yazdığım bir yazı. Neden yazdım bende bilmiyorum, fakat o günün şartları altında kesin bir sebebi vardır. Yazıyı yazdığım dönem neredeyse hiçbir sosyoloji, ekonomi, felsefe vb. kitabı okumamış bir gençtim.
"Öncelikle memurun çocuğu, memurdur. Memur, memur olarak doğar, öyle büyür ve memur olarak ölür. Memurların rahat oldukları tek yer mezardır çünkü başuçlarına en azından memur yerine isimleri yazılır. MEmur kimdir diye sordular, cevabım:
Memurun adı memur, soyadı memurdur. Lakabı zavallıdır, hali susandır, hele bir konuşsun... ilkokulda öğretmeninin sorusuna "ben pilot veya doktor veya mühendis veya asker olacağım" diyendir en büyük memur. Hayalleri çok olsa da hepsi boyundan büyüktür, boyu dediysek de o da kravatı kadardır. Memur Türk Malı robottur. Hem de hiç bozulmayan yağmur çamur yine işleyen bir çay bir simite çalışan robottur.
Memur sabah 7'de kalkar, pantolonunu, eskimiş gömleğini giyer, kravatını takar, çayını içer, sabah haberlerini izleyip ülkenin durumuna canı sıkılır(bunların hepsi yaklaşık 15 dakikada olur).
Monotonun monotonudur yaşadığı memurun. işe dünkü ile aynı anda gelir, aynı zamanda gider tuvalete, çayın son yudumuyla yemeğin sonunu denk getirir. Yağmur yağmaya başladımı romantizm diyenlere inat açar şemsiyesini, hiç biraz ıslanayım demez, karısı ısrar etse bile ki o da etmez, ancak üst mevkiden biri ıslan dese ıslanır. Onun tek arkadaşı iş arkadaşlarıdır.
Memur telefonuna 7/24 bakmakla yükümlüdür.
Memurun parası alın terinden çok sonra verilir.
Memurun dilinden yalnızca memur anlar.
