bugün yolumu değiştirip eski evinin önünden geçtim bilerek.biraz daha uzattım yolu ama olsun.bir zamanlar gittiğim o evi görmek istedim.o apartmanı, o merdivenleri.bazen mutlu gelip,bazense kaçarcasına çıktığım o kapıyı; görmek istedim .ışıklarınız yanmıyordu.evde kimse yoktu galiba.perdeler de kapalıydı.belki hala annenler yaşıyordur orda. belki onlar da taşınmışlardır bu evden.bilmiyorum.ve hiçbir zaman bilmeyeceğim de...apartmanın önünde durdum bi 5 dakika kadar.biraz ilerisinde tabi.kapıdan biri çıktı.sana benzettim.bana doğru geliyodu. kalbim öyle attı ki bi an sen sandım ve ne diyeceğim diye düşündüm.kafamdan binlerce şey geçti.tanımamazlıktan gelmek,merhaba naber demek,hiçbir şey olmamış gibi gülüp geçmek...bir sürü şey.bir sürü saçma sapan şey geçti kafamdan.o adam yaklaştığında ve sen olmadığına emin olduğumda,sonunda nefes alabiliyordum.kalbim durdu mu yoksa anormal bir şekilde attı mı, bilmiyorum.ama o an kalakaldım.belki kalbim yerinden çıkacak gibi attı, belki de kim bilir bikaç saniye durdu.değişikti.çok değişikti.heyecanın ötesinde bir şeydi.ama güzeldi.
yine de seni özlemediğimi biliyorum.3 gün önce doğum günündü. seni aramadım.ama aklımdaydın merak etme.36 yaşındasın artık.daha da büyüksün artık benden.çünkü ben hiç büyümüyorum. kalıntılarımla birleştiğim zaman, ancak o zaman senden daha büyük olucam ve ben seni görmüyor olacağım ama sen her yerde beni göreceksin.kim bilir; belki de görmeye başladın bile.
