kavgalardaki başarılarımı ve yeteneğimi kickboks'a taşıyarak sürdürmek istedim. ergenlikle beraber gelen hormanların sayesinde bi başarı sağlayabilmiştim. türkiye şampiyonasına katılacaktım. spor salonunda high kickler push kickler back kickler allah ne verdiyse yardırıyorum.
bir gün idmandan çıkmışım özgüven patlaması yaşıyorum, girdim eve abimi çağırdım dedim gel buraya lafımı ikiletmeden geldi efendi gibi. ben buna artistlik yapıyorum kendi eksenimde dönüp boşluğa hoplayarak tekme çıkartıyorum. ''ben koyu kahverengi kuşağım müsabakalara katılacam ülkede derece yapacam sen yapabilirmisin?'' falan diyorum. ters bi cümle kursa çocukluktan beri olan hıncımı alacam oracıkta o derece yani.* baktım gel buraya dedi. gittim, abidir sonuçta lafını ikiletmemek lazım.*
abartısız söylüyorum 5 saniye içinde kendimi yerde ellerim ayaklarım kilitlenmiş bi durumda buldum. hani hamam böcekleri ters döner ya, çaresiz kalır öyle kilitledi nasıl tuttuysa uzuvlarımı. baktım yüzüme tükürecekmiş gibi yapıyor tam tükürük suratıma düşecekken geri çekiyo tam düşecekken geri çekiyor. ulan allahsız ergenliğin doruk noktasındaki sakalı bıyığı çıkmış adama bu yapılır mı? çocuklukta kalmamışmıydı bu psigolojik saldırılar. yeterince psikolojik baskısını yaptıktan sonra yüzüme baktı ve o unutamadığım cümleyi kurdu '' olum sen koyukahverengi kuşak olabilirsin ama bende sokakta siyah kuşak almış adamım.'' dedi.
o gün bugündür bak kaç sene geçmiş üstünden kavga etmiyorum, şiddete yönelik eğilimim eksilere düştü çok rahat, sinirsiz, stressiz bir insan olup çıktım. bütün bu huylarımı abime borçluyum, teşekkürler abi.*
