bir kız vardı.
adı melek. o geliyor aklıma kocaeli deyince birileri.
peki neden?
anlatayım... üniversitedeydim. bu kız beni seviyordu. ben de onu.
ingilizce öğretmeniydi. yok yok, o sene öğrenciydi hala.
benim gibi.
sonra biz sevgili olduk.
gidiyordum yanına.
bir gün kavga ettik. ayrıldı benden.
tavşantepe diye bir yerde oturuyordu. 12 numarayla mı ne gidiliyordu oraya.
şopar tokisi.
neyse,
kavga ettik. ayrıldı.
sürpriz olsun diye çıktım gittim yanına.
sabah 6'da indim otogarda. hava zaten buz gibi.
burnumdaki sümük donuyor. o kadar çok soğuk...
orospu çocuğu taksiciye para vermemek maksatlı ta otogar'dan minibüs yoluna kadar yürüdüm.
hava hala çok soğuk.
iki sigaram kalmış, biri kırılmış.
kırık olanı yaktım. o sırada minibüs geldi. mörfi'ye azıcık sövdüm.
sonra minibüs beni bunların konutun önünde bıraktı.
sağolsun.
sabah saat 06:45.
soğuk iliklerime kadar işlemiş. kocaeli'nin soğuğu da soğukmuş hani.
sürpriz yapacağım ya;
bekliyorum konutun önünde. apartmana dahi giremedim.
zili çalmadım.
bekliyorum.
saat 07:20 gibi biri çıkarken daldım apartmana.
kemiklerim acıyor.
saat 07:30.
dairenin önündeyim. çıkmasını bekliyorum.
kaçta gideceğini dahi bilmiyorum. evde mi ondan dahi haberdar değilim.
saat 08:37.
kapı açıldı. sümüğümü silik ayağa kalktım.
önce arkadaşı çıktı. şaşırdı tabi ki.
sonra melek çıktı. durdu.
yüzüme baktı.
gözlerinde bir gram duygu yoktu. öylece baktı.
''ben geldim.''
dedim.
''iyi''
dedi.
ve gitti.
ardına bakmadan çekti gitti.
onu son görüşümdü. onu son işitişimdi.
''iyi'' dedi ve gitti.
kocaeli deyince aklıma hep o sahne gelir. hep o sahne. donuk gözler ve iki dudaktan çıkan olabildiğince soğuk bir ''iyi'' tepkisi.
kocaeli deyince o havanın soğuğu değil de; o sahne gelir.
