Boynuna o yeşil fuları sarma çocuk
Gece trenlerine binme kaybolursun
Sokaklarda mızıka çalma çocuk vurulursun
Korkusu kalmış içimizde terkedilmiş çocukların
Yitik yüzlü fotğraflar duruyor siah-beyaz
Kırık bir vazo masanın ortasında
Yıkık dökük odada
Susuz ve çiçeksiz
Tasını tarağını toplayıp gidiyor gökyüzü tepemizden
Korkusunu bırakıyor içimize
Karanlığını
Yalnızlık gibi birşey düşüveriyor yüreğimizden
Korkusu kalıyor içimizde
Susuzluğu
Ne vakit kalırsa insan korkusuyla bir başına
Ve yalnızlığı bir çığ gibi büyüyorsa
Sabahları erken kalkmalı daima
Traş olmalı
Saçını sakalını taramalı
Ve en güzel giysilerle çıkmalı sokağa
Ki gün doğmuyorsa bir daha
Ve inancın kefesi bundan yanaysa
Ve artık ölümse korkunun soğuk adı
Düşüvermişse yüreğimize
Yapacak birşey kalmamıştır
Mutluluk adına
