nasıl bu zamana kadar bir iki kelam yazmadığıma şaşırdığım, sezen aksu parçası.
tabii bu şarkılar şifa duaları da olur, dostluk sayfalarına da öreriz tuğlalarımızı, ama diğer taraftan, lösemiye yakalanmış kana muhtaç hasta gibi, çaresiz de bırakandır, adamın gönlüne işler; işlenir. bir de, o sözlerin yanı sıra, o gidene* ağıtın yanı sıra, 03.05'den itibaren başlayan solo, zaten başımı döndüren şaheseri daha da felaket kılıyor.
bir de bunun üzerine, kalkıp da yine sezen aksu tarafından yazılan bekle*'yi dinlemek ne kadar manidardır.
