Uzay içinde atılan cisimlerin, daha özel olarak da mermilerin hareketlerini, bu hareketleri etkileyen koşulları inceleyen bir tekniktir. Merminin hareketi barut gazının yanmasından, meydana gelen kuvvet ya da başka bir itici güç sayesinde sağlanır. Bu hareket namlu içinde ve dışında oluşur.
Balistik, genel olarak, ikiye ayrılır: 1 iç balistik; 2 Dış balistik.
Ayrıca, uygulama yönünden de, ikinci derecede bir ayırım yapılabilir: 1 Kuramsal (teorik) balistik; 2 Deneysel balistik.
1 iç Balistik: Bu bilim dalı General Piobertin 1839 yılında kapalı bir cam boru içinde barut gazının basıncını incelemesiyle başlamıştır. Merminin silâh namlusu içindeki hareketi sonucunda barutun meydana getirdiği ısıyla gazlan, bunların namluyla mermi üzerindeki etkilerini inceler. Barutun meydana getirdiği gaz basıncı yanma sonucunda artar. Buna karşılık, namlu içinde merminin hareketi sonucunda, gazın yayıldığı boşluk büyür. Boşluk büyüdükçe, gazın basıncı da, buna orantılı olarak azalır. Gaz basıncının en büyük sınırı merminin namlu ağzına bırakıldığı dakikaya rastlarsa, ideal gerçekleşmiş olur. Ancak, pratikte bu durum sağlanamaz. Yalnız, ağır yanan, böylece yanma zamanı uzayan barutla uzun namlu kullanılırsa, ideale az-çok yaklaşılmış olur.
Hava direncini azaltmak üzere namlu ağzından sonra merminin ucunu hareket doğrultusunda tutabilme sorunu da iç balistiğin önemli konularından biridir. Bu amaçla namlu içinde açılan yivler yardımıyla, mermiye kendi ekseni çevresinde bir dönme hareketi verilir.
2 Dış Balistik: Merminin, namlu ağzından itibaren, kazanılmış hız, hava direnci, yerçekimi etkileri altındaki hareketini inceler. Merminin havada hareketinden sonra çarptığı madde içinde durmasına ya da paralanmasına kadar olan delici hareketi de bu hareketin kapsamı .içine girer.
Merminin hava içinde yaptığı hareketin, dolayısıyla dış balistiğin esaslarında, uzun süre yanlış fikirler hâkim olagelmiştir. 1537 yılında, Venedikli Niccola Tartaglia mermi yolunun her zaman eğri olduğunu bildirdi. 1638 yılında da Galileo mermi ü-üzerinde yerçekiminin sürekli etkisi oldu-ğunu gösterdi. Ne var ki, Galileo olsun, ondan sonra aynı konuda çalışan Torricelli olsun, havanın mermi üzerindeki etkisini dikkate almadılar. Hava direncinin cismin yüzeyiyle orantılı olduğunu ise ilk kez 1723 yılında, Newton ortaya koydu. 1742 yılı sonlarında da ingiliz bilgini Rofins, mermilerin hızını ölçmeye yarayan balistik saatini bularak, deneysel balistiği kurmuş oldu.
